اختلال اضطراب فراگیر چیست؟
اختلال اضطراب فراگیر را میتوان پاسخی به هنجار و انطباقی در برابر تهدید تلقی کرد که ارگانیسم را برای گریز یا ستیز آماده میکند. در این بیماری طبق تعریف اضطراب و نگرانی مفرط درباره ی چندین واقعه یا فعالیت در اکثر ایام و طی یک دوره ی لااقل شش ماهه است. نگرانی مزبور به سختی مهار میشود و با علایمی جسمی نظیر تنیدگی عضلانی، تحریک پذیری، دشواری در خواب و بی قراری همراه است. اضطراب مزبور به سختی مهار میشود. رنج و عذاب درون ذهنی برای فرد ایجاد میکند و حوزه های مهم زندگی فرد را مختل میسازد.
تشخیص بالینی اختلال اضطراب فراگیر
مشخصه اختلال اضطرابی فراگیر طبق الگوی مستمر و مکرر نگرانی و اضطرابی است که با اثرات واقعه یا شرایطی که کانون نگرانی است تناسبی ندارد. مفرط بودن و تخریب و ناراحتی چشمگیر در تشخیص گذاری مهم است.
- نگرانی و اضطراب مفرط (انتطار توام با تشویش) ، که در حداقل شش ماه گذشته در بیش تر روزها وجود داشته و درباره ی وقایع و فعالیت های مختلفی هستند. ( مانند کارکردهای شغلی و تحصیلی)
- کنترل اضطراب برای فرد دشوار است.
- اضطراب و نگرانی مزبور حداقل با سه تا شش علامت زیر دیده میشود. (حداقل برخی از این علایم در شش ماه گذشته در بیش تر روزها وجود داشته است).
- توجه: در کودکان وجود یک مورد کافی است.
- بی قراری یا احساس برانگیختگی و بی تابی
- زود خسته شدن
- اشکال در تمرکز یا خالی شدن ذهن
- تحریک پذیری
- تنیدگی عضلانی
- اختلال خواب ( اشکال در به خواب رفتن یا حفظ تداوم خواب یا خواب توام با بی قراری و عدم رضایت از خواب).
- اضظراب یا نگرانی یا علایم جسمی موجب ناراحتی بالینی قابل توجه یا افت کارکرد اجتماعی شغلی یا سایر جنبه های مهم کارکردی فرد میشوند.
- اختلال حاضر ناشی از اثرات فیزیولوژیک یک ماده یا یک بیماری طبی دیگر مانند پرکاری تیرویید نیست.
- این اختلال توسط یک بیماری روانی دیگر بهتر توجیه نمیشود.
برای مراجعه آنلاین همین حالا درخواست مشاوره خود را در واتساپ ثبت کنید یا با شماره 09368811987 تماس بگیرید
بیماری های همراه اضطراب فراگیر
50 تا 90 درصد از بیماران مبتلا به اختلال اضطرابی فراگیر به یک اختلال روانی دیگر هم مبتلا میباشند.
اختلالات شایع در همراهی با اختلال اضطرابی فراگیر، افسردگی دیس تایمی و اختلالات مرتبط با مواد میباشد
ویژگی های بالینی اختلال اضطراب فراگیر
خصوصیت اساسی: اضطراب مفرط و دایمی همراه با تنیدگی حرکتی یا بی قراری.
اضطراب مزبور باید بسیار شدید و مخل سایر جنبه های زندگی فرد باشد. این الگو بایستی طی یک دوره دست کم 6 ماهه اکثر روزها وجود داشته باشد. شایعترین تظاهرات تنش حرکتی عبارت است از لرزیدن، بی قراری و سردرد.
این بیماران معمولا بخاطر علایم جسمی سراغ پزشک عمومی یا متخصص داخلی میروند. اغلب اختلال طبی خاصی پیدا نمیشود. برخی از بیماران اختلال اضطرابی مفرط را به عنوان تشخیص خود میپذیرند و طبعا به درمان مناسب آن هم تن میدهند. اما دیگران باز هم برای حل مشکلات خود با پزشکان دیگری مشورت میکنند.
سیر بیماری اضطراب فراگیر
تعیین سن دقیق شروع بیماری مشکل است. اکثر بیماران مبتلا میگویند از وقتی به یاد دارند دچار این اختلال بوده اند. معمولا بیماران در سنین 20-30 سالگی مورد توجه بالینگران قرار میگیرند.
فقط یک سوم بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی در صدد درمان روانپزشکی برمیایند. بسیاری از این بیماران به سراغ متخصصان داخلی قلب ریه گوارش و.. میروند و درمان مشکلات جسمی که در این اختلال رخ میدهد را دنبال میکنند. این بیماری، وضعیت مزمنی است که خیلی وقت ها میتواند مادام العمر هم باشد.
درمان اختلال اضطراب فراگیر
ترکیبی از رواندرمانی دارودرمانی و درمانهای حمایتی است.
رواندرمانی:
شامل روش های شناختی درمانی و مبتنی بر بینش است.
در روش های شناختی رفتاری به خطاهای شناختی پرداخته میشود و از فنون رفتاری مانند آرام سازی استفاده میشود.
در روش مبتنی بر بینش به تعارض های ناخودآگاه بیمار پرداخته میشود و نقاط قوت ایگو شناسایی میگردد.
دارو درمانی :
از دسته های دارویی مختلف موجود، بر اساس شرایط بیمار دارو انتخاب میشود. دسته های دارویی مختلف شامل بنزودیازپین ها، مهارکننده های بازجذب سروتونین، SNRI ، سه حلقه ای ها، آنتاگونیست های بتا آدرنرژیک و داروهای ضد هیستامینی میباشد.
مدت درمان حداقل 6 تا 12 ماه است و بر اساس برخی شواهد لازم است دارو برای دراز مدت ادامه یابد. پس از قطع درمان 25 درصد بیماران در ماه اول و حدود 60-80 درصد بیماران در سال اول عود میکنند.
