اختلال اضطراب اجتماعی چیست؟
اختلال اضطراب اجتماعی، جمعیت هراسی نیز نامیده میشود شامل ترس از موقعیت های اجتماعی از جمله موقعیت هایی است که مستلزم تماس با افراد غریبه یا زیر نظر افراد غریبه بودن است.
افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی از شرمسار شدن در موقعیت های اجتماعی مانند گردهمایی های اجتماعی سخنرانی، ملاقات افراد جدید میترسند. این افراد ممکن است ترس های اختصاصی در مورد انجام برخی فعالیت ها ی اختصاصی مانند خوردن یا صحبت کردن در جلوی دیگران داشته باشند یا ترس غیر اختصاصی و مبهمی را در مورد شرمسار شدن خود تجربه کنند. در هرحالت ترس در اختلال اضطراب اجتماعی از شرمسار شدن است که در آن موقعیت ممکن است روی دهد نه از خود موقعیت.
تشخیص بالینی
- ترس یا اضطراب قابل ملاحظه درباره ی یک یا چند موقعیت اجتماعی که در آنها احتمال دقت نظر به بیمار و تجزیه و تحلیل وجود دارد. نمونه ها شامل تعاملات اجتماعی (مثلا مکالمه یا ملاقات با افراد غریبه)، مشاهده شدن (مثلا خوردن یا آشامیدن) و اجرا کردن در حضور دیگران ( مثلا سخنرانی کردن است).
- نکته: در کودکان این اضطراب باید به هنگام حضور همسالان نیز دیده شود و فقط محدود به تعاملات با بزرگسالان نیست.
- فرد از این میترسد که کاری انجام دهد یا علایم اضطرابی بروز دهد که دیگران برداشت منفی از آن داشته باشند ( یعنی شرمنده شود یا مسخره کنند، وی را طرد کنند یا مورد اهانت قرار دهند).
- موقعیت های اجتماعی مذکور تقریبا همیشه سبب ترس یا اضطراب میگردند.
- نکته: در کودکان ترس یا اضطراب میتواند به صورت گریه، قشقرق، میخکوب شدن، چسبیدن به دیگران، کناره گیری یا عدم صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی بروز کند.
- از موقعیت های اجتماعی مذکور اجتناب می ورزد یا تحمل آن با ترس و اضطراب شدیدی همراه است.
- ترس و اضطراب موجود بیشتر از چیزی است که از موقعیت اجتماعی مذکور و زمینه ی فرهنگی اجتماعی فرد انتظار میرود.
- ترس، اضطراب یا اجتناب پایدار است به طور معمول شش ماه یا طولانی تر ادامه می یابد.
- ترس، اضطراب یا اجتناب از نظر بالینی موجب ناراحتی قابل ملاحظه یا افت کارکرد اجتماعی، شغلی یا سایر جنبه های مهم کارکردی فرد میشود.
- ترس، اضطراب یا اجتناب ناشی از اثرات فیزیولوژیکی یک ماده ( مانند ماده ی سومصرفی یا دارو) یا یک بیماری طبی دیگر نباشد.
- ترس، اضطراب یا اجتناب موجود توسط یک اختلال دیگر مانند اختلال پانیک، اختلال بدریخت انگاری بدن یا اختلال طیف در خودماندگی بهتر توجیه نمیشود.
- اگر یک بیماری طبی دیگر: مانند سوختگی چاقی و .. وجود دارد، ترس، اضطراب یا اجتناب حاضر آشکارا نامربوط یا افراطی است.
- نوع فقط اجرایی: اگر ترس فقط محدود به سخنرانی یا اجرای کاری در مجامع عمومی است.
بیماریهای همراه
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی ممکن است سابقه ای از بیماریهای زیر را داشته باشند:
- سایر اختلالات اضطرابی
- اختلالات خلقی
- اختلالات مرتبط با مواد
- پراشتهایی عصبی
ویژگی های بالینی
بالینگر باید بداند درجاتی از اضطراب اجتماعی یا کم رویی در جمعیت عمومی شایع است.
بر اساس مطالعات حدود یک سوم افراد خود را در موقعیت های اجتماعی مضطرب تر از سایرین میدانند.
این نگرانی ها ممکن است در برخی مراحل رشد مانند نوجوانی یا پس از گذارهای زندگی مانند ازدواج یا تغییر شغل همراه با مقتضیات جدید تعاملات اجتماعی تشدید شوند.
این اضطراب ها فقط زمانی به اختلال اضطراب اجتماعی تبدیل میشوند که اضطراب مانع از مشارکت فرد در فعالیت های مطلوب خودش شود یا ناراحتی بارزی در خلال این فعالیت ها ایجاد کند.
سیر و پیش آگهی
- معمولا در اواخر کودکی یا اوایل نوجوانی آغاز میشود.
- معمولا اختلالی مزمن است.
- در بیمارانی که علایم شان فروکش میکند این بهبودی ادامه پیدا میکند.
درمان
کاربرد توام دارودرمانی و رواندرمانی نتیجه بهتری از هرکدام به تنهایی دارد.
رواندرمانی: شامل روش های رفتاری و شناختی است.. بازآموزی شناختی، حساسیت زدایی، تمرین در جلسات و انواع واقسام تکالیف منزل.
دارو درمانی: بنزودیازپین ها، مهارکننده های بازجذب سروتونین، مهارکننده های بازجذب سروتونین و اپی نفرین ، مهارکننده های مونوآمین اکسیدازها
مصرف آنتاگونیست های بتا آدرنرژیک مانند پروپرانولول و آتنولول قبل از موقعیت.
در نوعی که فقط اجرایی است اکثر اوقات میتوان دارو را فقط قبل از ارائه مصرف کرد.
